'Listy' Yoseob x Hyo Rin

Witam ^^

Tutaj Yuki z najnowszym scenariuszem dla Hyo Rin.

Bardzo łatwo i szybko mi się go pisało. Pewnie pomógł fakt, że Yoseob jest w mojej top trójeczce biasów ^^

Z góry przepraszam za klimat tego scenariusza, tak jakoś bardzo mi podpasował :c

Miłego czytania~

~Yuki

.

.

.

.

02.02.2015, Seul

Drogi Yoseobie,

Nie wiem, jak mam zacząć pisać ten list, więc może po prostu powiem, co czuję. Dalej nie mogę się pozbierać po tym, co nam się przydarzyło. Wszystko u Ciebie dobrze? Mam nadzieję, że tak. Gdy tylko pomyślę o tym, że jest Ci źle…. Nie, nie mogę o tym myśleć, przecież nie możesz czuć się źle. Już nie…

Przepraszam, robię zły nastrój, nie powinnam tak pisać, to bardzo smutno brzmi. O! Może opowiem Ci, co się działo odkąd Cię ostatnio widziałam. A więc, dużo czasu spędziłam w szpitalu, Ty wiesz, dlaczego. Ciągle mnie tu trzymają, ale to nie powinno trwać długo. Gdy tutaj leżałam, dużo myślałam o nas, o tym, jacy byliśmy szczęśliwi razem. Tęsknię za tamtymi czasami. Dalej pamiętam, jak się poznaliśmy. Aż trudno uwierzyć, że to było cztery lata temu… Nigdy bym nie pomyślała, że nowopoznany kolega z klasy będzie moim chłopakiem! Byłeś wtedy taki mały i zagubiony. Ja zresztą też, ale to co innego. Ja się tutaj przeprowadziłam z drugiego końca kraju tuż przed rozpoczęciem liceum, a ty mieszkałeś w Seulu od dawna. Ale rzeczywiście, pierwszoklasiści zawsze czują się zagubieni w tej szkole. Jest taka ogromna…

Właśnie pada. Wtedy też padało… Wiesz, kiedyś lubiłam deszcz, szczególnie, gdy byłam wtedy z Tobą. Pamiętasz, jak zabrałeś mnie na randkę do lasu i złapał nas wtedy deszcz? Byliśmy cali mokrzy, piknik całkiem nam nie wyszedł, ale i tak było wspaniale. Te Twoje pocałunki w deszczu… To było cudowne!

Zagrzmiało… Wiesz, teraz, po tamtym, bardzo boję się deszczu… Nie chcę się go bać, bo tyle pięknych wspomnień zdobyłam podczas deszczowych dni, ale…. Nie mogę przestać się bać. Gdy tylko widzę jak pada, gdy tylko usłyszę tłuczenie kropel o szyby, przeszywa mnie strach. Boję się, że to się powtórzy.

Przepraszam, znowu zaczynam pisać smutne rzeczy. Ten list przecież nie miał Cię zasmucać, chciałam, żeby Cię rozweselił, żebyś nie musiał się o mnie martwić. Wszystko psuję…

Wybacz, muszę już kończyć. Lekarz właśnie przyszedł. Niedługo znów się odezwę.

Zawsze Twoja,

Hyorin

~~*~~

07.02.2015, Seul

Kochany Yoseobie,

Chciałam napisać szybciej, ale nie miałam czasu. Wybaczysz mi? Oczywiście, że tak. Przecież kochałeś mnie do końca. Nie, wierzę, że nadal kochasz. Ja kocham Cię dalej, wiesz?

Mam dobrą wiadomość. Wróciłam do domu! Tak, w końcu mnie wypuścili z tego przeklętego szpitala. Nie jestem całkiem zdrowa, wtedy złamałam rękę, na szczęście lewą, mam potłuczone żebra, no i poza tym dużo siniaków. Ale nie martw się, to boli tylko trochę i w dodatku prawie zawsze tylko wtedy, kiedy się poruszam. Ty wyszedłeś na tym o wiele gorzej… Przepraszam, nie powinnam o tym wspominać. To tylko pogarsza mój i Twój humor. Muszę być silna. Ale to i tak boli, ta świadomość, że Ciebie nie ma obok mnie…

Dzisiaj jest siódmy lutego. Dokładnie dwa tygodnie temu Cię pożegnałam. Byłam wtedy przy Tobie najdłużej, dłużej nawet niż Twoi rodzice. Ja… Ja byłam przy Tobie cały czas. Od przywiezienia trumny aż po rozejście się wszystkich żałobników, ja byłam najdłużej… Ja… Nie mogę uwierzyć w to, że Ciebie już nie ma. Nie mogę uwierzyć w to, że dwa tygodnie temu był Twój pogrzeb. Ja… To tak bardzo boli….

Wybacz, pomoczyłam kartkę. Przepraszam, że płaczę. Wiem, że chcesz dla mnie jak najlepiej. Wiem też, że chociaż Cię nie ma, to dalej jesteś.

Wczoraj odwiedzili mnie Twoi przyjaciele. Przynieśli ze sobą nasze ulubione babeczki, wiesz, te, które zawsze jedliśmy na naszych randkach. Pomogli też mojej mamie w gotowaniu obiadu. Bardzo się cieszę, że ich zobaczyłam. Spędzanie z nimi czasu jest takie przyjemne. Oni też długo byli przy Tobie… Ech, znów wracam myślami do Twojego pogrzebu. Muszę włączyć sobie jakąś komedię. Za dużo czarnych myśli.

Może powinnam obejrzeć któryś z filmów, które razem oglądaliśmy? Tak, to dobry pomysł. A może by tak obejrzeć ten film z Twoimi przyjaciółmi? Hmm… Tak, zaproszę ich jutro.

No to idę wybierać filmy na jutro. Jeśli będziesz mógł, to przyjdź i oglądaj razem z nami. Zawsze znajdzie się dla Ciebie miejsce.

Zawsze Cię kochająca,

Hyorin

~~*~~

12.02.2015, Seul

Mój słodki Yoseobie,

Dzisiaj byłam na kolejnym pogrzebie. Ten kierowca, który wpadł w poślizg i uderzył w nas tamtego dnia, niedawno zmarł. Wesz, że jego rodzina przeprosiła mnie za ten wypadek? Nie wiem, czemu, przecież to nie była jego wina. To po prostu nieszczęście. Przecież wiesz, że wtedy padało, na drogach zalegał jeszcze śnieg i była mgła. Tak, tamtego dnia żadne z nas nie miało szczęścia.

Tak jak pisałam ostatnio, razem z chłopakami zrobiliśmy sobie wieczór filmowy. Oglądaliśmy same komedie, wszystkie te, które oglądaliśmy tylko we dwoje. Wiesz, Yoseob oppa, czułam się wtedy tak, jakbyś był obok mnie. Na ten jeden wieczór pustka po Twoim zniknięciu wypełniła się. Byłam wtedy taka szczęśliwa…. Ale gdy następnego dnia obudziłam się, poczułam się tak okropnie samotna.

Zastanawiam się, czy powinnam się z nimi częściej widywać. Z jednej strony, przy nich czuję się o wiele lepiej, nie jest mi tak ciężko. Ale z drugiej strony… Czy to ma sens, skoro gdy tylko mnie opuszczają, mam wrażenie, że zostałam sama na tym świecie i jeszcze bardziej odczuwam brak Twego ciepła? To takie przytłaczające…. Żałuję, że wtedy nie zginęłam razem z Tobą. Nie, nie chciałabym zginąć zamiast Ciebie, bo wtedy to Ty cierpiałbyś, tak jak ja teraz. Albo obydwoje żywi, albo obydwoje martwi. Tak. Nie widzę innej możliwości.

Och, przepraszam. Brzmię tak, jakbym miała zamiar się zabić. Nie, nie miałam tego na myśli. Ja po prostu mówię, że mi Ciebie brakuje.

Tęsknię za Tobą, Yoseob. Kocham Cię, Yoseob. Wróć do mnie, Yoseob.

Znów pomoczyłam kartkę, przepraszam. Łzy same cisną mi się do oczu, nic nie mogę na to poradzić.

Powinnam już kończyć, tylko Cię tym listem zmartwiłam. Niedługo znów do Ciebie napiszę, postaram się, by następny list był weselszy.

Tęsknię z Tobą,

Hyorin

~~*~~

18.02.2015, Seul

Najdroższy Yoseobie,

Ja już tak dłużej nie mogę. Nie wytrzymuję. Mam dość. Pustka po Twoim odejściu jest zbyt przytłaczająca. W nocy śnią mi się koszmary, zawsze w tych koszmarach giniesz. Budzę się, wiem, że to był tylko sen, ale gdy tylko spojrzę na Twoje zdjęcie, które postawiłam przy moim łóżku, przypominam sobie Ciebie zalanego krwią i słyszę ostatnie pożegnanie. Cały sen był fikcją, ale Ty naprawdę umarłeś.

Mam już dość. Pamiętasz, jak w ostatnim liście pisałam, że albo obydwoje żywi, albo obydwoje martwi? Pamiętasz, jak powiedziałam, że innej opcji nie widzę? Pamiętasz, jak zaprzeczyłam, że chcę się zabić? Teraz zaczęłam o tym myśleć. Wiem, że pewnie teraz chcesz krzyczeć, żebym wybiła to sobie z głowy, wiem, że gdybyś mógł, powstrzymałbyś mnie.

Ale ja już nie mogę. Po prostu nie mogę żyć w świecie bez Ciebie. Wszystko jest teraz takie puste i bez znaczenia. Pogoda na dworze też jest beznadziejna. Zupełnie, jakby chciała się dostosować do mojego nastroju.

Nie, Yoseob. Nie zrezygnuję z mojego planu. Niedługo do Ciebie dołączę. Poczekaj jeszcze tylko trochę.

Zrozpaczona,

Hyorin

~~*~~

24.02.2015, Seul

Kochany Yoseobie,

Pokłóciłam się z moją mamą. Mocno się pokłóciłam. Znalazła moje listy do Ciebie. Wie już, co zamierzam zrobić. Nakrzyczała na mnie, powiedziała, że nie mam prawa by to zrobić, że w ten sposób tylko zranię innych, że jeśli to zrobię, to ona się mnie wyrzeknie, że jestem bezczelna, że oszalałam. A potem zaczęła płakać.

Ja też potem płakałam. Bo chciałam jak najszybciej do Ciebie dołączyć. Mama zabrała wszystkie ostre narzędzia, jakie miałam w pokoju, zamknęła mnie też tutaj na klucz. Powiedziała, że będzie mnie bronić przed mną samą.

Ale ja i tak to zrobię. Dzisiaj. Tak, Yoseob. Dzisiaj do Ciebie dołączę. Dzisiaj mój świat znów nabierze sensu. Mam nadzieję, że nie będziesz miał mi tego za złe. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.  Ja po prostu nie czerpię już radości z życia.

Wiem, że to czytasz w tym samym czasie, co ja piszę. Wiem, że przy mnie jesteś, chociaż wyczuwam tylko pustkę. Proszę, czekaj na mnie, gdy będę gotowa.

Wkrótce przy Tobie,

Hyorin

~~*~~

Odkładam długopis na biurko i patrzę na mój list. Oni mi nie wybaczą – myślę. Drżącą ręką ścieram łzę z policzka. Wpatruję się w okno mojego pokoju. Za nim jest moje szczęście.

Biorę głęboki oddech i podnoszę się z krzesła, krzywię się lekko, gdyż ciągle odczuwam skutki wypadku. Biorę do ręki bluzę z kapturem, ale po chwili zastanowienia rezygnuję z niej. Nie będzie mi potrzebna na tamtym świecie. Ubrana tylko w bluzkę z długim rękawem i jeansy wyciągam z szafy pierwsze lepsze buty – trafiłam na baletki – i zakładam je na nogi. Podchodzę do okna i otwieram je na oścież, wychylam się i spoglądam w dół. Jak dobrze, że mieszkam na parterze – myślę.

Obracam się za siebie po raz ostatni i zatrzymuję się na chwilę. Postanawiam wstrzymać się jeszcze przez krótką chwilę. Podbiegam do biurka, chwytam długopis i kartkę, po czym piszę na niej cztery słowa, które wyciskają z moich oczu potoki łez.

„Przepraszam, mamo. Kocham cię.”

Rzucam długopis na podłogę i biegnę do okna. Nie oglądając się za siebie wyskakuje przez nie na skąpane w zimnym mroku ulice Seulu. Szczękając zębami idę na najbliższy most. Znajduję go w parku. Wchodzę na drewnianą konstrukcję i rozglądam się. Wokół mnie nie ma żywej duszy, jestem sama. Pode mną płynie leniwie jedna z głębszych rzek w Seulu.

Wspinam się na barierkę, wyprostowuję się, próbując utrzymać równowagę. Udaje mi się. Zamykam oczy, uspokajam oddech i uśmiecham się. Zimny wiatr targa moim ciałem, ale nie jest mi zimno. Przypominam sobie wszystkie szczęśliwe, które przeżyłam z Yoseobem. One dają mi ciepło. Ostatni raz biorę głęboki wdech.

- Kocham cię, Yoseob. Dziękuję, że czekasz. Idę do ciebie. – szepczę, po czym skaczę w czarną toń rzeki.

~~*~~